Znaczenie obrazów wykracza poza wartości estetyczne. Obrazy są dokumentami opisującymi rzeczywistość prawdziwie istniejącą, transcendentną w stosunku do powszechnej rzeczywistości konwencjonalnej - rzeczywistość Śunjaty, która doświadczana jest w sposób powtarzalny i może być w racjonalny sposób eksplorowana. Opisy intersubiektywnego poznania rzeczywistości Śunjaty potwierdzalne są empirycznie, a zawartość merytoryczna obrazów przygotowana jest na niezależną weryfikację i krytykę.
Artystyczne poszukiwania formalne ostatecznie zakończyły się w XX wieku. Od impresjonizmu, kubizmu poprzez abstrakcjonizm i konceptualizm. Sztuka dotarła do końca poszukiwań formalnych. Obwieszczono koniec Sztuki. Okazało się jednak, że był to koniec pewnych wyobrażeń o sztuce. Sztuka współczesna proponuje coś więcej niż zabawy fakturą, kolorem, kompozycją, czy dowolnie dobieranymi przedmiotami. Dzieło sztuki bez spójnego przekazu, jest tylko przedmiotem estetycznym. Bolesnym dowodem niezrozumienia wyzwań współczesności. Złożoność współczesnego świata wymaga czegoś więcej niż tylko postawy promującej niczym nieograniczoną i dowolną interpretację dzieła artystycznego. Sztuka dla sztuki jest już tylko rzemiosłem. Jest martwa. To spójna, głębsza treść, a nie forma świadczy dziś o jakości przekazu artystycznego. To raczej precyzyjnie zbudowana idea, a nie jedynie przedmiot artystyczny są dziś dziełem sztuki.
Matematyka i fizyka, wobec swoich najnowszych odkryć często są bezradne w ich objaśnianiu, psychologia i filozofia nie dają odpowiedzi na fundamentalne pytania. Ograniczenia te możliwe są do przezwyciężenia jedynie poprzez zmianę świadomości. Świadomości pogłębionej wiedzą o funkcjonowaniu umysłu, oraz wiedzą o prawdziwej strukturze rzeczywistości. Wiedzę tą można zdobyć poprzez pracę nad umysłem, z wykorzystaniem metod wypracowanych przez kultury wschodu. Techniki medytacyjne są dzisiaj najlepszym do tego narzędziem. Medytacja pozwala spojrzeć na rzeczywistość z innej niż zachodnia perspektywy. Właściwie poprowadzona odkrywa zafałszowania umysłu zdominowanego przez wewnętrzne świadome Ja. Poprzez medytację możliwe jest ograniczenie aktywności, a nawet wyłączenie tych obszarów umysłu, które odpowiadają za subiektywny, zniekształcony obraz świata. To z kolei pozwala na obserwację rzeczywistości w jej czystym, absolutnym wymiarze.
Momentem przełomowym w procesie zmiany świadomości jest doświadczenie rzeczywistości Śunjaty. W stanie tym możliwy jest ogląd rzeczywistości bez pośrednictwa świadomego wewnętrznego Ja.
Forma świata zewnętrznego pochodzi z umysłu. Śunjata nie jest żadną konstrukcją mentalną. Rzeczywistość Śunjaty jest prawdziwą, realnie istniejącą rzeczywistością. Można ją doświadczyć zmysłami. Zobaczyć, albo usłyszeć, albo poczuć dotykiem, prawdopodobnie też węchem.
Inspiracją do powstania obrazów jest rzeczywistość Śunjaty. Dostrzegam ogromny potencjał tkwiący w technikach medytacyjnych. Tam, gdzie dalej nie może już dotrzeć psychologia, tam gdzie nie sięga już filozofia, tam dociera medytacja. W swojej pracy używam buddyjskich metod zmiany świadomości, posługując się technikami wielu wschodnich szkół. Doświadczenia te wykorzystuję w malarstwie, starając się przełożyć na obraz kolejne etapy rozwoju. Próbuję pokazać złożoność i jednocześnie prostotę, fundamentalną osobliwość Śunjaty - wyjątkowość doświadczenia przebywania w absolutnej pustce, bez wewnętrznego świadomego Ja, w stanie czystego umysłu. Umysłu pozbawionego wszystkich zabrudzeń jakie gromadzą się w ciągu całego życia: przyzwyczajeń, poglądów, myśli, uczuć, nauki i wiedzy, przeszłości i przyszłości. Świadomość ta stwarza nową perspektywę widzenia rzeczywistości. To prawdziwa natura otaczających nas zjawisk.
Tytuł każdego obrazu jest jednocześnie komentarzem. Komentarze dopełniają obraz tworząc z nim całość. Malarstwo, operując językiem symboli, posiada właściwe mu ograniczenia. Zupełnie innego rodzaju ograniczenia posiada język literacki. Połączenie tych dwóch środków wyrazu stwarza szansę wykreowania pełniejszego, kompletnego komunikatu.
